Het antwoord op de bovenstaande vraag kan ik het beste beantwoorden met dat wat ik recent terugkreeg van een coachee:
Bij de dame in kwestie ging het om een rigoureuze verandering op het gebied van werk, wonen en de liefde. Ze zag door de bomen het bos niet meer en wist dat er echt wat moest gebeuren.
In het begin van het traject had ik het doel uitgevraagd zoals je dat in het oplossingsgerichte werken doet. Daar zijn wel al 101 vragen voor die je kunt stellen die verder gaan dan het doel te beschrijven. Vaak weten coachees namelijk nog helemaal niet wat ze wel willen omdat ze nog zeer gefocust zijn op wat ze niet meer willen.
Door de oplossingsgerichte manier van vragen stellen kwam ze er steeds beter achter wat ze wel wilde in plaats van wat ze niet meer wilde. Ze leerde haar aandacht te focussen op de kleine veranderingen waardoor ze al merkte dat er kleine verbeteringen in haar situatie zichtbaar werden. Ze ging zich steeds ietsje beter voelen en elke dag deed ze iets positiefs anders.
Ongeveer een half jaar nadat het coachtraject afgelopen was sprak ik haar weer. Ze straalde en vertelde trots dat ze de man van haar dromen had ontmoet, ging samenwonen en een reis had gemaakt die ze al heel lang wilde maken. Op werkgebied had ze wel een andere baan gevonden en die was nog niet helemaal wat ze zocht, maar het zorgde in ieder geval wel voor een vast inkomen waardoor ze een huis kan gaan kopen met haar nieuwe vriend.
Ik ben zo blij dat de oplossingsgerichte manier van vragen zo veel positiviteit teweeg kan brengen waardoor er meer positieve gedachten ontstaan die op hun beurt weer nieuwe positieve ervaringen aantrekken.
De Oplossingsgerichte benadering als coach, zoals je kunt lezen, opgeleverd dat ik veel doelgerichter kan werken met het doel van de ander. Ik gebruikte hiervoor ook al mijn NLP achtergrond, maar dat was veel minder praktisch toepasbaar. Ik vind het juist zo prettig dat er bij de oplossingsgerichte benadering allemaal vragen horen die alleen maar gaan over waar de ander naar toe wilt, welke krachten en kwaliteiten hij daarvoor al in huis heeft en hoe hij daar kan komen. Ik vind het persoonlijk een veel fijnere manier van vragen stellen omdat je bij de ander de kleine lichtpuntjes groter maakt waardoor het vertrouwen en de zekerheid groeit. Het resultaat is dat mijn coachees stappen maken richting hun eigen doelen door middel van het inzetten van hun eigen kwaliteiten. Dat is waar ik echt heel blij van word: De berichtjes die ik later krijg wanneer een oud coachee zijn doelen heeft behaald.
De oplossingsgerichte manier van vragen activeert een ander deel van het brein. Je vraagt naar een gewenste toekomst en gebruikt daarbij alle zintuigen. Daardoor wordt het onbewuste geactiveerd en daar liggen de antwoorden van je binnenste ik opgeslagen. In kleine haalbare stappen werkt de coachee zo naar zijn doelen toe en krijg hij wat hij echt wilt. Ik gebruik deze benadering niet alleen in mijn werk als coach maar ook in mijn gezin. Voor mij is het een levenshouding geworden en daar ben ik nog iedere dag dankbaar om. Je gaat er een stuk lichter van leven.